Ernst Visser ging hem voor naar de grote tafel – gehard glas, roestvrijstalen onderstel – waar naast een bordje met een paar plakjes hotelcake al een dossiermap en een schrijfblok wachtten.
“Heb je zin in een kopje koffie? Of iets fris? Zoals je ziet heeft Jacqueline al voor ons gezorgd. Maar ze zit vanavond op toneel, dus de rest van de catering is aan mij toevertrouwd.”

Frequente verhuizers als de Vissers maakten er een punt van zo snel mogelijk een plek te vinden in het lokale leven.

Met Jacqueline was het meteen goed gegaan door haar keuze voor het heropgerichte lokale toneelgezelschap ‘Loos alarm’. Ontstaan uit de puinhopen van wat aan de tapkranen ‘Toneelgroep Op-en-Neerlo’ was gaan heten: voorspelbaar platte relatiekomedies op het toneel, terwijl het interessantere repertoire van bittere echtelijke twisten werd opgevoerd in de relatieve beslotenheid van de coulissen.

Voor Ernst leek – ondanks zijn gereformeerde roots – een rol weggelegd als nieuwe organist-dirigent van het Noekerheidse kerkkoor. Maar het bleek al gauw dat discipline en prestatiedrang niet de belangrijkste drijfveren waren voor de koorleden. Alleen door een gesprek onder vier ogen met de pastoor – een suggestie van Bèr Geebelen – was een openlijke opstand in vroeg stadium voorkomen. En na een toevallige babbel met cultuurschepen Moors, ook present bij de première van de eerste toneelopvoering met inbreng van Jacqueline, was hij dan maar in de lokale partijwerking gerold. Al kwam de liefde tijdens de eerste jaren, zo was zijn indruk, toch vooral van zijn kant.

“Koffie is prima, Ernst. Tenminste, als je deca in huis hebt.”